नारी
✍️ मुरारीराज मिश्र
नारी हुन् प्रेमको बाली, उब्जने खेतका गरा ।
उब्जाई खुशीकाे बाली, पार्छिन् गृह हराभरा ।।
सहन्छिन् दुखका भारी, गुनासो गर्दिनन् उनी ।
निस्वार्थ भाव मात्रै छ, लाेभ देखिन्न क्यै पनि ।।
बसन्त ऋतु हुन् नारी, हरियाली सबैतिर ।
फूल्दछन् फूल मायाका, प्रेम सिंच्दा उनीतिर ।।
नारी हुन् काेकिलाकण्ठी, सुनाैं लाग्ने संधैभरी ।
राखाैं लाग्छ उनैलाई, यी आँखाकै वरिपरि ।।
स्नेहकाे मह घाेलेर, सबैलाई पिलाउँछिन् ।
म छु है दुखकाे साथी, भनी ढुक्क बनाउँछिन् ।।
सुखमा रम्दछिन् साह्रै, पीडामा हात थाम्दछिन् ।
बनेर बलियो खम्बा, नारी गृह सम्हाल्दछिन् ।।
घर बारी उज्यालिन्छ, नारीले मुस्कुराउँदा ।
आधा दु:ख त्यसै घट्छ, नारीले सुम्सुम्याउँदा ।।
नारीकै साथले चल्छ, जिन्दगी सहि ढंगले ।
नारी त्याे प्राणवायु हाे, खाेज्दछन् अङ्ग अङ्गले ।।
भालेकाे डाक देखि नै, फुर्सद् मिल्दैन तापनि ।
थाकेको छु म भन्दिनन्, नारीले कहिल्यै पनि ।।
जिन्दगी कसरी ज्यूने, नारीले त्यो बताउँछिन् ।
पिएर आँसुकाे प्याला, नारी हाँस्न सिकाउँछन् ।।
देवता बस्न सक्दैनन्, सबैका घरमा भनि ।
पठाए दैवले नारी, पृथ्वीमा जाऊ लाै भनि ।।
मायाकी खानी हुन् नारी, आमा र पत्नी रुपमा ।
भविष्य बन्छ नारीकै, स्नेहपूर्ण विवेकमा !!
Comments
Post a Comment