मुरारीराज मिश्र

         ✍️ मुरारीराज मिश्र "राेक ! ममाथि यस्ताे प्रहार किन ?" उ पीडाले चिच्यायाे । - हतियारधारी राेकिएन, प्रहार गर्दै रह्यो । "किन यति क्रुर बन्दैछाै ! मैले के बिगारें र तिम्रो ?" उ सकिनसकि बाेल्याे । - हतियार अझै छिटोछिटो चल्न थाल्यो । "मलाई समाप्त गर्ने मूर्खता नगर । नभूल, तिम्रो जीवन मेरै सहायताबाट चल्दैछ ।" उसले आर्त स्वरमा भन्याे । - विवेकहीन हतियारधारीकाे हात राेकिने कुनै छाँट देखिएन । उसले अनेक कुराले सम्झाउने प्रयास गर्‍यो तर सीप केही लागेन । अन्ततः हतियारधारीे विजयी भयो । उ सदाको लागि ढल्याे । आफ्नो जितकाे खुशीयालीमा सुस्ताएर थकाइ मार्दै गरेको हतियारधारी अचानक छाती छाम्दै  छट्पटाउन थाल्छ । उसलाई मृत्युुकाे आभास हुन्छ । क्रमशः चेतना हराउँदै गएका मनभित्र, उसले केही समयअघि सुनेकाे एउटा वाक्य गुन्जिन थाल्यो "हे मानव ! मलाई समाप्त नपार, म धर्तीकाे अन्तिम वृक्ष हुँ ।"  (उमामहेश्वर मार्ग, कुमारीगाल, काठमाडौं -७) प्रहरीमा प्रेषित