मुरारीराज मिश्र

             ✍️ मुरारीराज मिश्र, `गुराँस फुलेकाे एउटा हाँगो भाँचिदिनुस् न मेरा लागि´ उनले भनिन् । `हेरेर रमाऊ, तस्बिर खिच, हाँगै किन चाहियाे तिमीलाई !´ मैले भनें । `उता हेर्नुस् त ! यहाँ आएका सबैका जाेडी, गुराँसका राताम्ये हाँगो बाेकेर रमाउँदै हिँडिरहेका छन्, तस्बिर खिच्दैछन् तर तपाईं भने कति निरस मान्छे हँ ! गुराँस फुलेको एउटा हाँगो लाछिदिन पनि नमान्ने ! कस्तो बुढा पाइछु मैले त !´ उनी ठसक्क पर्दै फत्‌फताईन् । मैले फकाउँदै भने `हेर, भीरका रुखहरुमा ढकमक्क फुलेका गुराँसका फूल कति मनमाेहक देखिएका छन् ! भुइँमा छरपस्ट फूल र हाँगाहरुमा त्यो सुन्दरता भेट्छ्याै तिमी ! प्राकृतिक साैन्दर्य त नियाल्न पाे मजा आउँछ ! याे साैन्दर्यता मास्न उद्दत मानवीय प्रवृत्ति देखेर दिक्क लाग्छ मलाई !´ (उमामहेश्वर मार्ग, कुमारीगाल, काठमाडौं - ७) (शब्दाङ्कुर २०८१ बैशाखमा प्रकाशित )

          ✍️ मुरारीराज मिश्र `तेरा मालिक मालिकनी दुवैलाई एकपटक भेट्न खाेजेकाे छु, खबर गरिदे है बाबु ! भनेर बुबाले भनि पठाउनु भएको छ ।´ भन्दै थियाे ड्राइभरले आएर ! एकपटक जाऊँ न त ! ममताले पति सुशीलसंग भनिन् । "किन हाे, साेधिनाै ?" उसले प्रतिप्रश्न गर्‍यो । "उहाँ बिरामी पनि हुनुहुन्छ रे ! जाओैं न, थाहा भईहाल्छ नि !" पत्नीको जवाफ आयो  सुशीलले पत्नीको मुख पुलुक्क हेर्‍यो । नयाँ ग्यारेज बनाएपछि कम्पाउण्डभित्रकाे कुनामा  प्रयाेजनविहीन रहेको पुरानाे ग्यारेजमा दशबर्ष अघि आमाबुुबाकाे अनिच्छाकाे बाबजुद उहाँहरुलाई बेग्लै रााखिदिएकाे थियोे उसले । त्यसपछिका दिनमा बुबाले यसरी बाेलाएकाे याे नै पहिलोपटक थियोे । दुबै जना सिकिस्त अवस्थामा रहेका बुबालाई भेट्न पुगे । सुतिरहेका बुबालाई बाेलाए । बिस्तारै आँखा उघार्दै बुबाले खाटकाे छेउ देखाएर बस्ने इसारा गर्नुभयो ।  सुशीलले साेध्याे "बुबाले बाेलाउनु भएको रहेछ !" "हाे बाबु, केही भन्नु थियाे त्यसैले बाेलाएकाे मैले । याे टहरामा पानी चुहिन्छ । तेरी आमा बाँचुन्जेल रातभर नसुती नसुती चुहिएको पानी थाप्थी, त्यसैले छानाको जस्ता फेर्न