मुरारीराज मिश्र

     ✍️ मुरारीराज मिश्र `एकदिन हैन दुईदिन हैन, कतिन्जेल सहने हँ ? अब चाहिँ केही उपाय नगरी भएन है हजुर !´ `पख न, कम्तीमा पनि याे पितृपक्षमा त कुनै पाप कर्म गर्न हुन्न क्या !´ `आ..., त्यसाे भनेर कहाँ हुन्छ र ! आफूलाई दु:ख दिनेलाई ठेगान लगाउन पनि के पक्ष, के साइत ?´ `तैपनि, पहिले घरकाे साेह्रश्राद्ध सकाैं न ! अनि चाहिँ केही सजिलो उपाय प्रयाेग गरेर, धेरै कष्ट नहुने गरी माराैंला नि !´ `त्यस्तो सजिलो उपाय त मैले पहिले नै ठीक पारिसकेकाे छु नि हजुर ।´ `ठीक पारिसक्याै रे ! हैन के हाे त त्यस्ताे ?´ `लाै याे हेर्नुस् ! भर्खरै बजारमा आएको, सानो टुक्रा खाने बित्तिकै मरिहाल्ने, "साङ्लो मार्ने" नयाँ खाले बिषादी हाे याे !´ (उमामहेश्वर मार्ग, कुमारीगाल, काठमाडौं - ७)

 ✍️ मुरारीराज मिश्र, अहिले काँक्रा कति छन् हँ तेराे बारीमा ? प्रकाशले फाेनमा रमेशलाई साेध्याे ।  सय डेढसय किलो जति हाेलान् दाइ !  मलाई सबै पठा न त, अस्तिकै माेल दिन्छु !! अस्तिकाे मा त घाटा हुन्छ दाइ, लगानी पनि उठ्दैन । अलिकति थप्नु पर्ला है यसपटक ! हेर रमेश, मैैले पनि हाेला कि भनेर लगानी गर्ने हाे ! ढुवानी भाडा तिर्नै पर्‍यो । कति नै बच्छ र ? पच्चीस रुपैयाँ किलो भन्दा दिन सक्दिन । दिने भए रुटकाे त्यै बसमा हालेर पठाईदे, नभए अरुलाई नै बेच्नु ! तपाईंले नलिएको भनेपछि अरुले पनि किन्दैनन्, यहाँ बजार छैन, बिक्दैन ! बारीमा कुहाउनु भन्दा त बरु घाटै सहनु बेस् । हुन्छ दाइ, म पठाईदिन्छु । रमेशकाे कुरा सुनेपछि प्रकाशले तरकारीको थाेक ब्यापारीलाई फाेन गर्‍याे - ल भाइ, काँक्राे आउने भाे । बसवालालाई दुईहजार भाडा दिनु र किलोकाे सयकाे दरले मेरो खातामा पठाउनु । उ फाेन राख्दै थियोे, उसकी श्रीमती चीया लिएर फत्‌फताउँदै काेठामा छिरिन् - हैन, कति मात्रै ठग्न सकेका हुन हँ यी ब्यापारीले ! नाथे काँक्राेकाे माेल पनि दुईसय रुपैयाँ किलाे रे बजारमा !! (उमामहेश्वर मार्ग, कुमारीगाल, काठमाडौं -७)