मुरारीराज मिश्र

नियात्रा :                        ✍️ मुरारीराज मिश्र अयाेध्या, नैमिषारण्य र वृन्दावनकाे तेह्रदिने  भ्रमणबाट फर्केकाे दुई साता पनि भएको थिएन एकरातकाे लागि चित्लाङ घुम्न जाने जाने प्रस्ताव आयाे । शरीरले साथ दिएसम्म र अनुकूल मिलेसम्म घुम्न जानुपर्छ भन्ने मेरो धारणा रहेकोले साे प्रस्ताव नकार्ने कुरै भएन । पहिले पटकपटक गइसकेको ठाउँ भएतापनि सबैसँग जाँदा रमाइलो हुने भएकाले मैले जाने सहमति जनाएँ । चित्लाङका पुराना बासिन्दा पारिवारिक नाताभित्रका भाइ सुदर्शन लामिछानेले साझेदारीमा हालै नयाँ हाेमस्टे सञ्चालनमा ल्याएका रहेछन् । उनकाे हाेमस्टेकाे आतिथ्यता र आन्तरिक पर्यटन प्रवर्द्धन अन्तर्गत चित्लाङका स्थानहरूकाे अवलोकन गर्ने हाम्रो भ्रमणको मुख्य उद्देश्य थियोे । त्यहाँ जाने सवारीसाधनकाे व्यवस्था र सुदर्शन भाइसंगकाे समन्वयको काम कल्पना मिश्रबाट भएको थियोे । हामी १४ र चालकदलका २ गरि जम्मा १६ जना चित्लाङ भ्रमणमा जाने भएका थियौं ।  भ्रमणकाे निर्धारित दिन २०८१ साल पाैष ६ गते बिहानको खाना खाइवरी १० बजे सबैजना जम्मा भयाैं । चालक अरुण पा...

          ✍️ मुरारीराज मिश्र, “याे कमिज दुई ठाउँमा उध्रिएछ, सुचिकारकाे पसलमा गएर टालटुल पारेर आँउछु है !” पतिले कमिज देखाउँदै श्रीमतीसँग भन्यो । “पुरानाे कुरालाई पनि कति माया गरिरहेकाे हाे ! पटकपटक उध्रिएर दुख मात्रै दिइरहेकाे छ यसले, खुरुक्क फालेर नयाँ लिनु नि !” पत्नीको जवाफ आयो । “मन परेको कमिज हाे, सिलाएर काम चलिरहेकै छ बेकारमा किन खर्च थप्नु र ?” पतिले थप्याे । “सुचिकारले पनि सित्तैमा टालिदिने हैन हाेला ! डेढ दुईसय लिईहाल्छ । त्यतिले आजकल नयाँ कमिज आउँछ । पुराना र खर्च बढाउने कुरा त त्याग्नुपर्छ, माया लाग्छ भनेर दुख दिने कुरा संधैभरी साथमा राख्ने हाेइन क्या ।” पत्नीले फतफताउँदै भनिन् । “म पनि त बुढाे भएँ, अनेक थरी राेगकाे ओैषधीमा दिनहुँ थुप्राे रकम खर्च हुन्छ, मेरा कारण परिवारमा सबैलाई दुख भइरहेको छ । उसाे भए  म पनि त्यागिनु पर्‍यो  हैन त !” पतिले प्रतिप्रश्न गर्‍यो । (उमामहेश्वर मार्ग, कुमारीगाल, काठमाडौं -७) विमलजीलाई पठाएको