मुरारीराज मिश्र

                 ✍️ मुरारीराज मिश्र, "झण्डै मारेको बजियाले" बृद्ध दीनानाथ काम्दै गरेका हातले बाटोभरी छरपस्ट सामान टिप्दै भुत्‌भुताए । केही समय अघिदेखि उनी त्याे बाटोकाे छेउमा प्लास्टिक ओच्छाएर जडिबुटीहरु बेच्दै आएका थिए । आज एउटा केटाेले चलाएको माेटरसाइकल उनको सामान माथिबाट कुद्‌दा  याे घटना भएको थियोे । बाटो पारीपट्टी रहेका ट्राफिक हवलदारले याे सबै घटना प्रत्यक्ष देखेका थिए । केही साेचेर उनले तत्कालै सञ्चारसेटमा खबर गरे । पाँच मिनेटभित्रै सेटबाट उनलाई सूचना आयाे । उनी माेटरसाइकल लिएर, केटाे गएको बाटो तर्फ घुईँकिए । तीनचार स्टप परकाे चेकपोस्टमा केटाेकाे माेटरसाइकल ट्राफिक प्रहरीले समातेका रहेछन् । हवलदारले त्यहाँ पुगेर प्रहरीसँग केही खासखुस गरे अनि केटाेलाई लिएर छेउतिर लागे ।  उनले केटालाई भने "हेर बाबु, बुढा पनि घाइते छन् र उनकाे सामान पनि सबै नाेक्सान भएको छ । गल्ती गरिहाल्याै, सजायँ त भाेग्नैपर्छ अब । लाइसेन्स त छ नि !" "छ सर" केटाेले खल्तीबाट लाइसेन्स झिक्दै भन्याे । हवलदारले फेरि अत्याउँदै भने "लाइसेन्स भएपनि यस्ताे घटनामा, सवारी र तिमीलाई प्रहरी

 यात्रा अनुभव:                 ✍️ मुरारी राज मिश्र "यसपटक शैलुङ जाने सल्लाह भएको छ, तपाईं पनि जानुपर्छ है !" साथी सुभाष अर्यालले कार्यकक्षमा पस्दै भन्नुभयो ।  दुई बर्ष अघि २०७८ चैत १२ मा परिवार सहित रामेछापस्थित सानो शैलुङ पुगेर आएपछि, ठूलाे शैलुङ पुग्ने मेराे चाहना पटकपटकको प्रयासकाे बाबजुद पनि सफल हुन सकिरहेकाे थिएन । यस्ताे अवस्थामा सुभाष सरकाे कुराले मभित्रकाे दमित आकांक्षा पुन: जुर्मुरायाे । जाने सहमति जनाएँ ।  यात्रा भन्नासाथ उर्जा बढेको महसूस भएर मेरो मन प्रफुल्लित भइहाल्छ । बेलुका घरमा आएर उत्साहित हुँदै "म त अफिसका साथीहरूसंग शैलुङ जाने भएँ नि" भनेर श्रीमतीजीलाई सुनाएँ । उनलेे पनि त्यहाँ जान चाहेकी थिइन्, त्यसैले हाेला मुखले नभनेपनि उनकाे मुखाकृतिमा `संगै जान नपाएको भन्ने जस्तो´ हल्का असन्तुष्टिकाे भाव झल्किएकाे महसूस गरें मैले ।  "म गएर आएपछि, कस्तो ठाउँ रहेछ, बसाइ र खानपिनकाे व्यवस्था केकस्ता रहेछन्, अप्ठ्यारो सजिलो कस्तो छ, सबै कुरा बुझिन्छ, अनि फेरि जाउँला नि हामी !" मैले आफूलाई लागेको असजिलो मेटाउने र बाताबरण सहज पार्ने उद्देश्यले भनें । उनी