मुरारीराज मिश्र

बग्दैछ  सपनाको  महल,  अभावका लहरले  कसरी जोत्छ र बाँझो बारी, कमजोर बहरले  । लुटिएर  गाउँ फर्कंदैछु  धरधरी  रुँदै, अहिले आएको थिएँ  अवसर खोज्दै, यहाँ म रहरले । रगत –पसिना  बगाएकै हुँ, यही सहरमा मैले   कहिल्यै  आफ्नो  ठानेन,  मलाई यो   सहरले । मिसावटको  चलन, निकै नै  बढिसकेछ यहाँ  जति  पिउँदा पनि  मान्छे मर्न सकेन जहरले । जिन्दगीको  प्रहारले  चट्टान  बन्यो  यो मुटु  दुख्दैन  मन  कुनै   विघ्न बाधा र  कहरले  ।  °°°°°°°°°°° गाेरखापत्र/२०८०-१२-१७ शनिबार मा प्रकाशित