मुक्तक ५
कसैलाई मान्छे नगन्ने, अहमताकाे पाराे चढ्दैछ
आङ कन्याउँदा चारैतिर, दुर्गन्धित छाराे उड्दैछ
टुप्पोबाट पलाएपछि, शायद यस्तै हुन्छ क्यारे
आफ्नो गल्ती स्वीकार्नै नसक्ने, दम्भ झन् साह्राे बढ्दैछ
गैंडाको छालाजस्तो जति घाेच्दा´नि नदुख्ने रैछ
निर्बस्त्र भैसक्दा पुरै झन् झन् खुशीले हाँस्ने रैछ
एकपटक पचाएपछि के हाे भन्ने बिर्सने
याे लाज भन्ने चिज पनि अचम्मकै हुने रैछ !
कविता संसारमा प्रेषित)
परिवारकाे आड, भराेसा र शक्ति हाे
ध्यान, भजन, पूजापाठ अनि भक्ति हाे
आफू हारेर सन्तान जिताउन खाेज्ने
पिता त्यही देवतुल्य निस्वार्थ ब्यक्ति हाे ।
चाम्रे, ढकनी, कुराउनी, खीर-पुरी हराउँदै गयो
पर्वकाे रंग बदलियाे, माैलिकता हराउँदै गयाे
महिनाैंदेखि पार्टी प्यालेस भरिएका हुन्छन् अहिले
घरघरमा दर खाने पुरानो चलन हराउँदै गयो !
जीवन कहिले काेपिला फुले जसरी फक्रिन्छ
कहिले हिउँदमा तुषाराे जमे जसरी कक्रिन्छ
बाल्यावस्था र जवानी झिमिक्कै बित्ने रहेछन्
लिएरै जाने बुढ्याैलीले चुम्बक जसरी पक्रिन्छ ।
तिम्राे हात समातेर, संसार घुम्ने मन छ
नशालु ती आँखाभित्र, डुबी झुम्ने मन छ
माेही माग्ने ढुङ्ग्राे छाेप्ने, मेरो छैन बानी
प्रष्टै भन्छु तिम्रा सुन्दर अधर चुम्ने मन छ ।
शिक्षाको त्यो मन्दिर, जहाँ सरस्वतीकाे बास छ
पढेर ठूला बन्लान् सन्तान, मनमा यही आश छ
पठाउँदा पनि चिन्ता छ, फर्कन्नन् कि भरे भनि
ढुक्क छैन मन कहिल्यै, संधै अनिष्टकाे त्रास छ ।।
Comments
Post a Comment